‘Where is that famous tower?’ vraagt een Amerikaanse me met knauwende stem. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Welke bekende toren in Rome bedoelt ze? ‘You know, that really famous one?’ Meer weet ze er niet van en geeft het op: ‘Never mind, where is the Gucci store?’ Ik onderdruk een zucht; waarschijnlijk zoekt ze de Toren van Pisa.
Roberto Saviano beschouwde ik als een held. Klap maar eens uit de school over je meest gevaarlijke stadsgenoten, waardoor je permanent bewaakt moet worden. De wereld weet nu van het falende beleid, de gigantische corruptie en van afschuwelijke scènes die zich hier afspeelden. Maar Saviano’s status begint scheurtjes te vertonen.
Nooit zou ik monnik kunnen worden. Niet omdat ik het juiste geslacht er niet voor heb – dat zou ik nog kunnen veranderen – maar omdat ik een gruwelijke hekel heb aan de wekker. Het verbaast mij dan ook dat het aantal jongeren in de monnikenkloosters stijgt. Waarom kiezen er nog zo veel jonge mensen bewust voor een leven als monnik? En wat doen ze eigenlijk de hele dag? Ik zocht het uit…
Het is een gek gevoel: niet helemaal kunnen aarden in je eigen land, maar ook niet terug willen naar de plek waar je hart ligt. Rome voelt als die Italiaanse charmeur. Die je met zijn op maat gesneden pak, donkere ogen en mooie praatjes gemakkelijk verleidt, maar waarvan je tegelijkertijd ook weet dat hij niet de ware is
Het is alsof je ’s ochtends voor je werk nog even snel de kroeg induikt. Aan een stampvolle bar nuttig je in een mum van tijd de benodigde cafeïne en in de tussentijd hoor je van alles wat de Romeinen op het hart ligt. Een gesprongen waterleiding waar niet naar wordt omgekeken of de rijzende berg afval in de straten. Starbucks maakt hier geen schijn van kans, zou je zeggen…
Ik pak mijn laptop erbij en google ‘law of attraction’. Boven in beeld verschijnt een video ‘Become a men magnet overnight’. Mijn ogen beginnen te twinkelen. Ik bedoel, wie wil er nu niet de mannen van zich af moeten slaan? Maar is Rome wel de ideale stad om een mannenmagneet te zijn?
Een paar weken terug vroeg een oudere man mij op de golfclub wat ik zo leuk vind aan wonen in Rome. ‘C’è sempre tanto da scopare’ antwoordde ik. Waarmee ik tegen deze brave man in rode pantalon doodleuk zei dat er in Rome altijd veel valt te… Nou, zoek de betekenis van ‘scopare’ zelf maar even op. In werkelijkheid bedoelde ik scoprire, ‘te ontdekken’. Godzijdank, verbeterde ik mezelf meteen en de grijsaard kon er smakelijk om lachen. Zo smakelijk, dat hij me nog altijd een dikke knipoog geeft als ik hem tegenkom.
Het is een cliché, maar o zo waar: Italianen praten, of liever gezegd discussiëren, graag over eten. Meestal gaat dit op een leuke, gezellige manier. Over waar je de beste artisjokken van de stad eet, bijvoorbeeld. In zulke gevallen ben ik een en al oor. Maar soms, wanneer de discussie hoog oploopt over niets, zet ik mijn gehoororganen het liefst op stil.
Wat zegt meer over de Nederlandse cultuur: haring en klompen of de afhaalchinees en Birkenstocks? Als je het aan mij vraagt die laatste twee. Toch is er geen toerist die daarnaar op zoek gaat; hij fotografeert liever het Nederland dat niet meer bestaat. Waarom wil hij zien hoe klompen op ambachtelijke wijze worden gemaakt, terwijl dit beroep al lang is uitgestorven? Waarom gaan ze massaal in klederdracht op de foto, terwijl vrijwel niemand dit nog draagt?
Italië mag dan een van de belangrijkste wijn producerende landen ter wereld zijn, de bewoners zelf zijn niet zo gulzig met de fles. Ik voel me soms een drankorgel tussen deze gereserveerde drinkers.
Liselotte van Leest 